Zeeheld start inzamelingsactie voor Indonesisch weeshuis

Ronald Both zamelt samen met enkele lunchrooms in de Prins Hendrikstraat geld in voor een weeshuis in Indonesië. Ronald werd daar in zijn jeugd enkele jaren opgevangen en wil nu wat terugdoen. Binnenkort reist hij met het geld naar Indonesië.

Het is bijna zover. Op 21 september keert Ronald Both voor het eerst weer terug naar het weeshuis waar hij als kind van zijn zesde tot zijn achtste levensjaar woonde. Zijn oudere broer was er zelfs al langer en woonde vanaf zijn vierde in het weeshuis Don Bosco in Surabaya.

“Uit wanhoop doe je gekke dingen”, zegt Ronald. Zijn moeder had geen baan en zocht naar een oplossing voor haar kinderen. Het is in het Nederland van nu haast niet voor te stellen dat een gezin, door omstandigheden gedwongen, meerdere kinderen bij een weeshuis onderbrengt.

Naar Nederland

Het is ook moeilijk voor te stellen dat kinderen van die leeftijd vanuit Indonesië helemaal alleen op de boot naar Nederland worden gezet. Maar dat is precies wat er in 1958 gebeurde toen Ronald met zijn oudere broer en zus naar het nog onbekende Nederland vertrok.

Eenmaal in Nederland werden de drie kinderen eerst in een opvanghuis voor Indonesische kinderen in Bennekom opgevangen, waarna ze voortdurend van het ene internaat naar het andere verhuisden. Na Bennekom, kwamen ze in Leiden en vervolgens in Nijmegen om van daaruit de middelbare school en de tuinbouwschool te volgen. Daarna naar Goirle, en van daaruit weer naar een opvang voor jongens in Den Haag.

Zeeheldenkwartier

Zo heeft Ronald in zijn jeugd heel Nederland doorkruist, en was hij voor zijn gevoel al vanaf zijn veertiende volwassen. Inmiddels woont Ronald sinds jaar en dag in het ZeeheldenKwartier. Het is hier gezellig, hij heeft hier veel kennissen en hij stopt overal om een praatje te maken.

Nu heeft Ronald de mogelijkheid gekregen om terug te gaan naar Surabaya om daar de slaapzalen te bezoeken waar hij als kleine jongen geslapen heeft. Want het weeshuis bestaat nog en hij staat met zijn broer nog gedocumenteerd in het archief, de namen zorgvuldig met inkt in het register opgetekend.

Dankbaar

Samen met een van zijn broers gaat hij terug: ze zijn dankbaar voor datgene wat het weeshuis voor hen gedaan heeft. Zij kregen daar geborgenheid en liefde van de nonnen. Ronald denkt er nog met dankbaarheid aan terug.

Dat is de reden dat hij samen met zijn broer nu geld voor het weeshuis inzamelen want het instituut is van donaties afhankelijk. Vanuit Nederland wil Ronald daaraan bijdragen.

Omdat hij een band voelt met de Prins Hendrikstraat bedacht hij een plan om in de diverse lunchrooms een glazen potje neer te zetten waar mensen een gift in kunnen stoppen. Want dat vindt Ronald veel persoonlijker dan een rekening openen en mensen vragen wat over te maken.