Hosta

KLEINE VERHALEN – Sinds ik thuis werk, heb ik meer oog voor de achtertuin, meer specifiek voor de slakken die zich ’s nachts een weg knabbelen door de frisgroene blaadjes van mijn pas geplante hosta.

Dat wil zeggen, er was eens een hosta. De dag na aanplant was er ineens nog maar een halve, met kartelrandjes en de groeten van de slak.

Na die dag verzamelde ik wekenlang elke ochtend en avond de slakken uit de tuin in een emmertje, dat ik leegde bij een struik vér weg van mijn achtertuin. 

Elke ochtend en avond kropen ze terug. Soms glibberde er ’s nachts eentje door een kier naar binnen. Dan volgde ik ’s ochtends een glanzend spoor over de vloer en vond ik de slak, op weg naar een kamerplant. Met een stukje keukenpapier pakte ik de slak op en – afhankelijk van mijn gemoedstoestand – gooide die in de afvalbak of op het grinddak van het schuurtje van de achterburen.

Omdat de vangmethode niet afdoende werkte, kocht ik een doos Escar-Go. Ik strooide de korrels rijkelijk uit over de tuin en voor de drempel. Een paar dagen later waren de korrels weg, maar de slakken niet, want ik had nu nog maar een kwart hosta.

Toen kreeg ik een tip. Men neme twee bolletjes knoflook (let op, zei de tipgever, twéé hele bolletjes, géén teentjes). Knoflook pletten en tien minuten in een liter water laten koken, af laten koelen, in laten trekken en zeven.

Dagenlang verkeerde ik in Italiaanse sferen. Als ik ’s ochtends de trap af liep, kwam ik terecht in een wereld van grootouders en kleinkinderen, van vrienden en achterneven, van dampende schalen pasta op lange houten tafels in een zomerse tuin, waar bladeren in de bomen ritselden en lampionnen deinend aan de takken hingen.

Gisteren spoot ik de hosta in met het knoflookextract. Vanochtend vond ik een leeg huisje onder de hosta. Waar de slak is gebleven weet ik niet. Voor de zekerheid staat er inmiddels weer een liter water te pruttelen op het vuur, met twee geplette bolletjes knoflook. Ik vermoed dat ik de hele zomer thuis ben, op vakantie in Toscane.