Zeeheld: Wim Reede
Het ZeeheldenNieuws is een beetje in mineur deze keer. ‘Onze’ Wim, gewaardeerd redactielid en drijvende kracht achter de website, gaat ons verlaten. Wim en het ZeeheldenNieuws zijn een beetje bij elkaar gaan horen de afgelopen tweeënhalf jaar. Vrijwel in zijn eentje tilde hij de website van de grond. Maar niet alleen zijn onvermoeibare zucht naar nieuwtjes en zijn digitale leergierigheid maken Wim een echte Zeeheld. Hij is ook een levend voorbeeld van iemand die na veel stormen en woelige baren in het ZeeheldenKwartier een veilige haven vond.
Wim is een echte Hagenees. 58 Jaar geleden werd hij geboren in het Laakkwartier, vlakbij de molen. Een wijk die, dankzij de stadsvernieuwing van de jaren tachtig, eigenlijk niet meer bestaat. “De molen draaide eens per dag”, vertelt Wim, “om het water uit de wijk naar de Vliet te pompen. Dat draaien van de molen, daar wachtten alle jongens in de wijk op. Als de molen stopte, gooide je je hengel uit. Dan sloeg je zo vijftig vissen aan de haak, die met de stroming waren aangevoerd.” Wim koestert de herinnering, maar niet aan alles uit zijn jeugd. “Ik heb een lastige jeugd gehad. Afwezige vader, afwezige moeder en een oma die ook niet goed voor me kon zorgen. Al jong leerde ik dat je in het leven vooral op jezelf kunt vertrouwen. Een jeugd die je eigenlijk geen kind gunt.”
Digitaal talent
Gelukkig had Wim een goed stel hersens, en regelmatig de juiste mensen om zich heen. Hij ontwikkelde zich en ging als administratief medewerker aan de slag bij een technisch bedrijf waar hij alle kansen kreeg. Het was de begintijd van de computer. “Wij hadden zo’n apparaat staan. Zo’n oude kast met nog van die grote disks. Niemand deed er iets mee, maar mij fascineerde het. Ik mocht hem mee naar huis nemen om er studie van te maken. Na een week nam ik hem weer mee terug. Ik had ontdekt hoe je invuldocumenten kon maken. Wat voorheen de typekamer deed, kon nu eenvoudig via de computer. Een revolutie was dat!”
Loslaten
Wim maakte carrière en vond ondertussen ook nog de liefde van zijn leven: Carla, die hij met een blik in de verte omschrijft als ‘een fantastische vrouw’. Een prachtig leven, met helaas maar één duister kantje. “Mijn genen”, zoals Wim het zelf omschrijft. “Met zowel aan de kant van mijn moeder als van mijn vader een flinke drang naar verslavingen in de familie, droeg ik toch een kleine tijdbom met me mee.” Hoewel het wel ter sprake kwam, wilde Wim zijn genenpakket niet doorgeven. De gedachte aan een zoon of dochter die met een verslaving zou worstelen, hield hem tegen. “Een kind met een verslaving moet je loslaten. Dat idee was me teveel. Loslaten is toch al de rode lijn in mijn leven. Ook Carla heb ik moeten loslaten. Toen ik haar aan longkanker verloor, veranderde ook ‘de lichtheid van mijn bestaan’.” Hoewel Wim zonder Carla weer was teruggeworpen op zichzelf, viel hij niet terug in zijn oude gedrag. “Dat zou haar nagedachtenis bezoedeld hebben. Zij was de enige persoon die mij door dik en dun heeft gesteund, ondanks al mijn fratsen.”
Armoede in het ZeeheldenKwartier
De verslavingsdrang mag dan in zijn genen zitten, Wim heeft ook nog een unieke karaktertrek: hij geeft nooit op. Naast zijn uitkering pakte hij zijn oude talent weer op. In tweeënhalf jaar tijd wist hij de website van het ZeeheldenNieuws uit te bouwen tot een brede website over het ZeeheldenKwartier. Kort geleden werd hij getipt over een andere vrijwilligers vacature. Het Straat Consulaat, belangenorganisatie voor dak- en thuislozen en drugsgebruikers, zocht iemand voor de site. Een kans die Wim niet kon laten lopen. “Ik heb veel meegemaakt in mijn leven. Ik weet wat het betekent om alles kwijt te zijn. Geweldig dat ik me nu kan inzetten voor deze groep. Het is zo belangrijk dat dit soort organisaties er zijn. Wist je bijvoorbeeld dat ook in het ZeeheldenKwartier 10 procent van de mensen onder de armoedegrens leeft? Een helpende hand, een nieuw perspectief, hulp. Ze zijn voor deze mensen van levensbelang. Ik ben er letterlijk het levende bewijs van!”
Gelukkig zit het Straat Consulaat in de Parkstraat, dus Wim blijft dichtbij. En stiekem kijkt hij zo nu en dan nog een beetje met ons mee. Het ga je goed Wim. We zullen je missen!
