Straatverhalen: Drukke bedoening

Duurzaam duurt het langst. Of hoe zeg je dat ook alweer. Eerlijk is eerlijk, in een zeer dichtbevolkte stadswijk als het Zeeheldenkwartier is de fiets het ideale vervoermiddel. Deze vervuilt onze lucht niet, houdt je in conditie en is – niet in de laatste plaats – nog praktisch ook.

Ze zijn er tegenwoordig in vele varianten. Het liefst met zoveel mogelijk bagageruimte. Bakfietsen zijn daarom niet meer uit ons straatbeeld weg te denken. Hiermee kan je zoveel meer dan met een standaard Gazelle. Denk aan je gehele kroost met vriendjes en vriendinnetjes naar sport of een verjaardagsfeestje brengen. Of je weekendboodschappen doen. Of bergen vuilniszakken eenvoudig naar de ORAC verplaatsen.

Deze milieuvriendelijke verkeersdeelnemers vragen wel steeds meer ruimte. Auto’s moeten soms in de achteruit om plaats voor hen te maken. Zodra de fietser is uitgefietst, ontstaat een ander fenomeen. De twee- of driewieler moet worden geparkeerd. Rijen dik staan ze naast elkaar vastgeketend. Op het voetpad, aan nietjes of andersoortige hekwerken, straatpalen, bomen etc. Meestal horizontaal en in een enkel geval ook verticaal. Hoe dat ontstaat, is niet altijd duidelijk.

Wel is evident dat de doorsnee voetganger zich ook op deze stoep begeeft. Of een dame met rollator. Of een jongen in een rolstoel. Of een moeder met een tweeling in een dubbele buggy. Allen met het doel om zich verder te verplaatsen. Wat niet altijd lukt, aangezien al die geparkeerde fietsen blokkades zijn geworden.

Met zoveel mensen en al die voertuigen is bewegingsruimte in onze buurt heel schaars geworden. Ik moet eerlijk zijn. Ook ik ben zo’n buurtbewoner met fiets. En soms staat mijn geparkeerde fiets heel erg in de weg. Want niets menselijks is mij vreemd. Dus probeer ik mij hiervan bewust te zijn en een ieder de ruimte te geven. Want ik houd van een drukke bedoening. En zo blijft het ook een gezellige.

Foto: Dorus Rijkersplein (daar geldt een compleet verbod voor het plaatsen van fietsen).